Een avondje Theater!

Wie gaat er nu niet graag een avondje uit naar het theater? Voor ieder is er wat wils. Je moet er alleen je ogen voor open houden. Niet iedereen houdt van opera of musicals, of de hypermoderne absurde theatervoorstellingen waarna je met een gevoel van ongeloof naar buiten slentert. Nee, er is onnoemelijk veel.
Gaande van een comedyshow om eens je lachspieren te laten werken, of een oud verhaal dat al tientallen jaren gespeeld wordt. Jong of oud, iedereen vindt zijn gading.
Ik heb alvast een theatervoorstelling uitgepikt die me wel de moeite leek om aan jullie voor te stellen.
MOS, een theatherproductie gemaakt door jongeren én voor jongeren.

"In het kader van het 74^ste landjuweelfestival wordt er aan amateurtheatergezelschappen de kans gegeven om voor het grote publiek te staan. Tejatergroep Oeps!  uit Olen is een van de 4 groepen jongeren die meedoen. Zij brengen het wrange, en muzikale stuk MOS.

MOS staat voor een van de zes hoofdpersonages die net een beetje anders is dan de 5 andere medeactrices. Zij heeft een ander kleed en zwarte schoenen aan. De overige vijf zijn bijna uniform gekleed. Dezelfde oubollig omajurk en witte schoenen. Deze groep werkt in een naaiatelier waar elke dag dezelfde is als de vorige.

Van meet af aan duidelijk dat Mos het buitenbeentje is. De vrouwen hebben het over appeltjes, witloof en ‘lachen met de buren’, en hoe gezellig het toch allemaal is. Mos heeft geen man. De anderen negeren dat en doen net alsof ze een man heeft.

In het midden van het stuk, is er een intermezzo waar pijnlijk duidelijk wordt dat niemand van hen een mooi leven heeft. Een film wordt afgespeeld waarin te zien dat ze allen eenzaam zijn. De een heeft een kinderdroom die nooit uitgekomen is, de ander heeft een drankprobleem. Nog een ander is diepgelovig en probeert toch nog het beste in de mensen te zien. Ze doen net alsof er niets aan de hand is, alsof ze gelukkig zijn. Ze weten het van elkaar maar ze willen het niet onder ogen zien. Mos is anders. Water dat stil staat, gaat stinken. Het stinkt er al dagen, zo zingt ze enkele malen in het stuk. De dieperliggende betekenis is pijnlijk voelbaar.

Wanneer Mos ingaat op de vijf vrouwen, en vooral Jet, die het leiderschap van de groep op zich heeft genomen, gaat het mis. De andere werknemers beginnen toch te twijfelen of ze wel moeten doorgaan met haar in het gareel te proberen houden. De groep begint langzaam maar zeker verdeeld te geraken.

Deze theatervoorstelling zit vol symboliek. Zo staan de zwarte schoenen van Mos symbool voor het slechte, althans in de ogen van de andere naaisters. Zij hebben allen witte schoenen aan, als teken van het goede. Zij zijn de goede en Mos de slechterik.
“Water dat stil staat, gaat stinken, het stinkt hier al dagen.” Wanneer je je niet verder ontwikkelt en blijft hangen bij hetgeen de maatschappij verwacht, ontstaat er bij jezelf een wrang gevoel. Het gevoel dat je geen actie ondernomen hebt om er wat aan te doen. Dat is het water dat stil staat."

Bron: Landjuweelfestival 2010

Kristof Blomme